Erakusketa: «Waving», Marta van Tartwijk URIBITARTE40en

Waving Marta van Tartwijk artista katalanaren azken proiektu artistikoa da. Martak  egonaldiak egin zituen 2019 eta 2023an BilbaoArten, eta proiektu hau BilbaoArte Fundazioaren udal aretorako sortu du espresuki. Erakusketaren abiapuntua bere egonaldian garatutako lana da, eta marrazketaren, ikus-entzunezkoen,  soinuaren eta eskulturaren artean mugitzen den pieza multzo bat planteatzen du. 

Proiektuaren izenburua ingeleseko hitzak daukan esanahi bikoitza jasotzen duen terminorik ez izatearekin jolasten da, ez baitago horrelako hitzik ez gaztelaniaz eta ezta euskaraz ere. “Waving”, “wave” aditzaren gerundioa da, eta bere esanahia olatua da, uhina, ur-masa bat, kurbatzen dena eta itsasertzeraino aurrera egiten duena, fluktuazio batek espazioan duen hedapena da.  Baina “to wave” eskuak agurtzean egiten duen ekintza ere bada. Hitz horrek errepikapen-mugimendu etengabe bat lotzen du paisaian eta gorputzean, bien arteko korrespondentzia bat sortuz. 

Ingurunearen eta gorputzaren arteko ispiluen eta errepikapenen jolas hori da artistak aretoan aurkeztutako lanen arteko hari moduan funtzionatzen duena: 

I-II-III-IIII eta Hand Movie [Esku-filma], 2023an BilbaoArten egin zuen egonaldian artistak ekoiztutako bi instalazio dira; Es la imagen de un rio [Ibai baten irudia da] aretoko leiho zabaletarako bereziki ekoiztutako pieza bat da, eta erliebez grabatutako aluminio-xaflez eginda dago,  artistak Bilboko itsasadarretik azken urtean hango landaretzari egindako argazkietatik abiatutako marrazkiak erabiliz; eta Waving instalazioa, proiektuaren ardatz nagusia, bi ikus-entzunezko proiekzioz eta soinu-instalazio batez osatua,  non elkartu eta aurrez aurre jartzen baitira lau gorputzen (Jara Roset, Katixa Goldarazena Azpirotz,  Blanca Niemietz eta Marta van Tartwijk) mugimendua dokumentatzen duen ekintza performatiboa,  ilunpean grabatutako bigarren bideo bat, non landaretza-paisaia modu aleatorioan dar-dar egiten baitu haizearekin, landaretza-estanpatuak sortuz, eta soinua zuzenean sortuz doan instalazio bat, bozgorailu eta mikrofonoekin.

Erakusketa edukiontzi moduko arkitektura baten antzeko zerbait bezala planteatzen da: bertara likido bakarra botatzen da, baina forma, sakonera eta opakotasun desberdinak hartzen ditu. Era horretan, obrek ibai berberaren adar gisa funtzionatzen dute euren artean, eta guztiek batera irudikapenaren, hizkuntzaren, materialtasunaren eta keinuen inguruko kezkak biltzen dituen pasaia bat eraikitzen dute.